- Η απάντηση στο ρητορικό ερώτημα είναι καταφατική
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Παναγιώτη Λιάκου στην «Κυριακάτικη Δημοκρατία» που δείχνει τη σκληρή στάση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στην ΕΕ δια χειρός Μάργκαρετ Θάτσερ
. Για του λόγου το αληθές, παρατίθεται απόσπασμα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Μάργκαρετ Θάτσερ «The Downing Street Years», όπου περιγράφει τις εμπειρίες της ως πρωθυπουργός. Έγραφε λοιπόν για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη συμπεριφορά του απέναντι στους... εταίρους (που σήμερα άπαντες φοβούνται μέχρι λιποθυμίας) στο κεφάλαιο 18:
«Αποδείχτηκε ότι τα δύο σημαντικά θέματα σχετικά με τους όρους ένταξης της Ισπανίας και της Πορτογαλίας ήταν το κρασί και η ιχθυοπαραγωγή, από τα οποία εξαρτιόνταν οι χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου. Οι διαπραγματεύσεις έδειχναν να φτάνουν σε ικανοποιητική έκβαση. Τότε ακριβώς ο αριστερός Έλληνας πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου μάς προσέφερε μιαν άριστη παράσταση κλασικού θεάτρου. Μπορεί στις ιδιαίτερες συναντήσεις μαζί του να ήταν γοητευτικός και ευχάριστος άνθρωπος, όμως η προσωπικότητά του άλλαζε εντελώς όταν επρόκειτο να ζητήσει περισσότερα χρήματα για την Ελλάδα. Η παρέμβασή του ήταν αποτελεσματική και άσκησε βέτο στη διεύρυνση, εκτός εάν λάμβανε εγγυήσεις ότι η Ελλάδα θα έπαιρνε τεράστια χρηματικά ποσά για τα επόμενα έξι χρόνια. Αυτό το αίτημα προέκυψε από συζητήσεις που διεξάγονταν για μεγάλο διάστημα γύρω από τα λεγόμενα “Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα” βοήθειας, που θα ωφελούσαν κυρίως την Ελλάδα. Φαίνεται ότι η όρεξη της Ελλάδας άνοιξε, από ανεπίσημες συζητήσεις μέσα στην Επιτροπή, για παροχή μεγάλων χρηματικών ποσών. Η δήλωση του κ. Παπανδρέου έφερε σύγχυση στο Συμβούλιο. Όλοι αισθάνονταν αγανάκτηση, όχι μόνο διότι η Ελλάδα απαιτούσε λύτρα, διότι δεν έκανε χρήση ούτε καν της συνηθισμένης τακτικής αλλά ακόμη περισσότερο επειδή, αν και η Ελλάδα είχε γίνει δεκτή στην Κοινότητα ακριβώς για να περιχαρακώσει την αποκατάσταση δημοκρατίας στη χώρα, οι Έλληνες δεν επέτρεπαν στην Κοινότητα να κάνει ακριβώς το ίδιο για τις πρώην δικτατορίες της Ισπανίας και της Πορτογαλίας».
«Φλέβα χρυσού»
Η εύλογη απορία που προκαλεί η παράτολμη συμπεριφορά του τότε πρωθυπουργού είναι αν ευοδώθηκαν οι προσπάθειές του και αν έπιασε ο «εκβιασμός» (μια και η μακαρίτισσα Μ. Θάτσερ ανέφερε τη λέξη «λύτρα»). Η απάντηση δίδεται ελάχιστες παραγράφους πιο κάτω: «Ο ελληνικός “φόρος” έπρεπε να καταβληθεί. Ήμουν ολομόναχη στις Βρυξέλλες και κανείς δεν με υποστήριζε στη σθεναρή μου αντίσταση κατά του τεράστιου ποσού που μας παρουσιάστηκε για τα “Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα”. Οι Γερμανοί έδειχναν μία παράξενη διστακτικότητα να υπερασπιστούν τα οικονομικά τους συμφέροντα και αρνήθηκαν να δημιουργήσουν μία ομάδα συνεργασίας μαζί μας σε υπουργικό και ανώτατο επίπεδο. Ακόμη και η Γαλλία με την Ιταλία δέχτηκαν να συνεισφέρουν ένα καθαρό ποσό. Η Ελλάδα, λοιπόν, χτύπησε φλέβα χρυσού».
Το ανωτέρω χωρίο από την αφήγηση της Θάτσερ είναι μία εξαιρετική απάντηση στους πάγιους ισχυρισμούς των οπαδών της «αψόγου στάσεως» (ένα από τα βαρύτερα χτικιά της πολιτικής ζωής της Ελλάδας). Στην απόπειρα διεύρυνσης της τότε ΕΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου άσκησε βέτο - κάτι που δεν θα περνούσε από το μυαλό των επιγόνων του. Η άρση του προϋπέθετε από την πλευρά των εταίρων μια «φλέβα χρυσού» που θα χορηγούνταν στην πατρίδα μας με τη μορφή των «Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων».
Φτηνές δικαιολογίες
Φυσικά, η ομήγυρις, που δεν έχει τις δυνατότητες και τη θέληση να ζητήσει οποιαδήποτε «λύτρα» από την αγέλη των πιστωτών μας, θα ισχυριστεί ότι αυτά διαδραματίστηκαν «σε άλλη εποχή και υπό άλλες συνθήκες». Αναμενόμενο το επιχείρημα. Όπου δεν υπάρχουν αποτελέσματα επινοούνται δικαιολογίες. Οι αποτυχημένοι, οι λιπόψυχοι και οι αγόμενοι και φερόμενοι από τις ενοχές και τους «σκελετούς στην ντουλάπα» τους είναι οι δεινότεροι εφευρέτες δικαιολογιών για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους. Το ζήτημα για την πατρίδα μας είναι τόσο σύνθετο όσο και απλό. Η αγορά εργασίας έχει υποστεί βαρύτατο πλήγμα. Η ρευστότητα των επιχειρήσεων τείνει προς το μηδέν. Το κράτος αξιώνει ολοένα και περισσότερους φόρους για να προσφέρει ακόμα λιγότερες υπηρεσίες. Η θρασύτητα και οι αξιώσεις των πιστών μας έχουν ξεπεράσει τις «κόκκινες γραμμές» της κοινωνίας - την ίδια στιγμή που ο πολιτικός κόσμος ακόμα ψάχνει να βρει τα έσχατα σύνορα της αξιοπρέπειας και της ενδοτικότητας. Συνεπώς, το μόνο που απαιτείται από την ηγεσία αυτού του τόπου είναι επιτυχίες. Νίκες των Ελλήνων σε βάρος εκείνων που τους αντιμετωπίζουν ως ουτιδανά και αναλώσιμα υποζύγια. Η μέθοδος επίτευξης των νικών δεν έχει καμία σημασία για τον λαό μας. Ούτε το πρόσωπο που τις κάνει εφικτές. Μόνο τα αποτελέσματα.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Κυριακάτικη Δημοκρατία», της 14ης Απριλίου 2013
Δευ Απρ 15, 2013 11:33 pm
Ημερολόγιο